Korzenie naszej szkoły sięgają dwudziestolecia międzywojennego.

17 listopada 1926 roku na podstawie decyzji Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego powstała Państwowa Szkoła Rzemieślniczo – Przemysłowa w Suwałkach. Ulokowano ją w istniejącym już budynku u zbiegu ulic Kościuszki i 3-go Maja. Pierwszym dyrektorem szkoły został J. Skawiński.

Po wybuchu II wojny światowej szkoła przestała funkcjonować. W kwietniu 1940 r. dyrektor i kierownik warsztatów zostali aresztowani przez gestapo i wywiezieni do obozu koncentracyjnego, gdzie zostali zamordowani. Całkowite rozwiązanie szkoły nastąpiło w kwietniu 1941 r.

Realne czynności tworzenia nowej szkoły rozpoczęły się w lipcu 1947 r. Kuratorium Okręgu Szkolnego Białostockiego poleciło Marianowi Waraksie zorganizowanie Państwowego Gimnazjum Mechanicznego w Suwałkach. Podstawą prawną utworzenia szkoły była decyzja Ministerstwa Oświaty opublikowana w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Oświaty Nr 5 poz. 137.

Na początku roku szkolnego 1948/1949 szkoła otrzymała nazwę - Liceum Mechaniczne. Uczęszczało do niej 135 uczniów, uczących się w dwóch klasach drugich i trzech pierwszych.

Kwiecień 1949 r. przyniósł zmianę dyrektora. Marian Waraksa został odwołany przez Kuratorium Okręgu Szkolnego Białostockiego. Dyrektorem mianowano Józefa Rylskiego.

W roku szkolnym 1951/1952 Technikum Mechaniczne otrzymało zdewastowane budynki przy ulicy Kościuszki. Zakładem opiekuńczym placówki był Związek Zawodowy Kolejarzy, który udostępnił uczniom łaźnię kolejową. Szkołę podporządkowano Ministerstwu Przemysłu Drobnego i Rzemiosła.

Rok szkolny 1954/1955 przyniósł zmianę opiekuna szkoły. Został nim Centralny Związek Spółdzielczości Pracy, co przyniosło, poprawę bazy materialnej.

W roku szkolnym 1955/1956 do Technikum Mechanicznego uczęszczało 243 uczniów w 8 klasach, podzielonych na specjalności: remont obrabiarek i obróbka metali skrawaniem. Warsztaty szkolne obejmowały następujące działy: mechaniczny, skrawanie ręczne – ślusarnia, obróbka cieplna, spawalnictwo elektryczne i acetylenowe, montaż i remont obrabiarek.

W roku szkolnym 1967/1968 nastąpiły zmiany organizacyjne: utworzono 2-letnią zasadniczą szkołę zawodową o specjalności – zbrojarz betoniarz, reaktywowano technikum dla pracujących po 3-letniej ZSZ, zlikwidowano ZSZ o specjalizacji – ślusarz usługowy.

W roku szkolnym 1973/1974 odszedł na emeryturę dyrektor Józef Rylski, nowym dyrektorem został Kazimierz Jabłoński.

W roku szkolnym 1975/1976 decyzją władz Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy w Warszawie Zasadnicza Szkoła Odzieżowa CZSP w Suwałkach została połączona z ZSZ CZSP – ZSZ. Nasza szkoła zyskała nowe kierunki nauczania: technikum 5 – letnie: obróbka skrawaniem, budowa maszyn, precyzyjne, 3 – letnie naprawa i eksploatacja pojazdów samochodowych, technikum 3 – letnie wieczorowe obróbka skrawaniem, naprawa i eksploatacja pojazdów samochodowych i ZSZ mechanik samochodowy, elektrotechnik i monter aparatury radiowo – telewizyjnej, krawiec odzieży lekkiej, krawiec odzieży ciężkiej, obuwnik.

W roku szkolnym 1981/1982 dyrektor szkoły Kazimierz Jabłoński został wojewodą suwalskim, nowym dyrektorem ZSZ CZSP został Ryszard Butkiewicz.

W roku 1983 rozpoczęły się przygotowania do budowy nowego budynku szkoły. 3 października 1984 roku – wmurowano akt erekcyjny w fundament nowego budynku. W 1986 roku szkoła przeniosła się do nowego budynku przy ulicy Sikorskiego 21.

13 października 1987 r. nastąpiło uroczyste nadanie szkole imienia Karola Brzostowskiego - reformatora społecznego, właściciela ziemskiego, twórcy Rzeczpospolitej Sztabińskiej.

W 1991 roku dyrektorem został Zdzisław Siemaszko, a w latach 1992-1997 dyrektorem był Ryszard Mróz.

W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych ZSZ kształcił techników mechaników o specjalności naprawa i eksploatacja pojazdów samochodowych i budowa maszyn, techników odzieżowych o specjalności konfekcjonowanie dzianin, i stolarzy o specjalizacji meblarstwo. Liceum zawodowe kształciło krawców konfekcyjno-usługowych. W klasach zasadniczej szkoły zawodowej uczyli się elektromechanicy, mechanicy pojazdów samochodowych, stolarze i krawcy. W drugiej dekadzie lat dziewięćdziesiątych wprowadzone zostały klasy technikum samochodowego i ochrony środowiska.

W latach 1997-2007 dyrektorem szkoły był Zenon Gościewski. Od roku 2007 do 2012 dyrektorem była Elżbieta Boniszewska - Janczuk. Obecnie funkcję dyrektora pełni Joanna Woronko.

Dziś oferujemy absolwentom gimnazjum następujące kierunki kształcenia
w technikum:

• technik pojazdów samochodowych
• technik technologii drewna,
• technik informatyk
• technik spedytor
• technik logistyk
• technik obsługi turystycznej
• technik organizacji reklamy

w zasadniczej szkole zawodowej: 

• mechanik pojazdów samochodowych
• elektromechanik pojazdów samochodowych
• stolarz

Karol Brzostowski

"Zrobiłem co mogłem, niech kto może zrobi więcej"

Karol Brzostowski urodził się 11 lutego 1796 r. w majątku Chreptowiczów – Michaliszki na Wileńszczyźnie. Odebrał staranne wychowanie i wykształcenie w kraju i we Francji. Opanował doskonale język francuski, niemiecki i łaciński. Posiadał niepospolity talent w zakresie nauk ścisłych, szczególnie mechaniki i fizyki. Jako pierwszy w Królestwie Polskim założył telegraf elektryczny. Był twórcą wielu projektów wynalazczych np. młocarni przenośnej, dojarki do mleka, sieczkarni do zielonek oraz użytecznych przedmiotów wykonywanych w hucie sztabińskiej. Na terenie Podlasia zasłynął jako pionier szkolnictwa zawodowego, doskonały inżynier, konstruktor, ekonomista, nauczyciel i wychowawca oraz sprawiedliwy pracodawca. Po śmierci ojca w 1810 r. stał się spadkobiercą dóbr sztabińskich oraz majątków położonych wówczas w Rosji: wsie Michaliszki, Czechy i Markuny, do spadku należał też pałac Chreptowiczów w Warszawie. Odziedziczone posiadłości znajdowały się w stanie skrajnego upadku, zdewastowane przez zaborców (okres powstania kościuszkowskiego - 1896 r.). W 1816 r., mając zalewie dwadzieścia lat, rozpoczął służbę w sztabie generalnym wojsk polskich w Warszawie w stopniu podporucznika. Brzostowski w krótkim czasie wyspecjalizował się w inżynierii wojskowej i jako doskonały fachowiec awansował do stopnia kapitana inżyniera. Niewłaściwe stosunki w armii polskiej, panujące za czasów księcia Konstantego, skłoniły go do złożenia dymisji. Poświęcił świetnie zapowiadającą się karierę na rzecz podźwignięcia z upadku gospodarczego odziedziczonych majątków ziemskich. Brzostowski nie ożenił się, ale w jego życiu poważną rolę odegrały dwie kobiety. Pierwszą z nich była Wiktoria Rymaszewska z Wierzbickich, piękna i wykształcona dama, która po śmierci męża, zarządcy dóbr sztabińskich, przejęła obowiązki administracyjne i z biegiem lat stała się najbliższą powierniczką Brzostowskiego, zarówno życia osobistego oraz spraw związanych z działalnością gospodarczą. Śmierć Rymaszewskiej w 1850 r. wywołała w całych dobrach sztabińskich powszechny żal. Brzostowski zaprojektował wówczas i własnoręcznie odlał wspaniały pomnik nagrobny, który ustawiono na jej mogile. Strata ukochanej osoby stanowiła ciężki cios psychiczny, który silnie zachwiał jego nadwątlonym zdrowiem. Rozchorował się wówczas na poważnie na serce. Wobec stałego pogarszania się zdrowia Brzostowskiego opiekę nad nim przejęła młoda ochmistrzyni dworu Cisowskiego – Otylia Neumann, która wkrótce zyskała jego pełne zaufanie. W 1853 r. stan zdrowia Brzostowskiego uległ bardzo poważnemu pogorszeniu, zmuszając go do wyjazdu na leczenie do Francji. Jednak po krótkim okresie pozornego polepszenia stanu zdrowia, choroba nasiliła się i Brzostowski zmarł w Paryżu w dniu 25 lipca 1854 r., w domu przy ulicy Boulevard des Italiens. Wyjątkowa osobowość, błyskotliwe talenty techniczne i organizacyjne, wielki patriotyzm, poświęcenie wszystkich sił i całego życia dla idei wydźwignięcia ludności chłopskiej z nędzy i poniżenia, stawiają Brzostowskiego w rzędzie najwybitniejszych działaczy społecznych i gospodarczych w Polsce XIX wieku. Karol Brzostowski wszedł na stałe do grona najwybitniejszych działaczyi techników polskich. Był pierwszym w Polsce organizatorem spółdzielni robotniczo - chłopskich. Był też pionierem szkolnictwa zawodowego.

Przedsięwzięcia techniczne Karola Brzostowskiego

Stosowanie nowatorskich rozwiązań Karola Brzostowskiego daje się zauważyć już w początkach lat 20-dziestych XIX w., gdy zaczyna produkować kompletny zestaw metalowych części do śluz budowanych na Kanale Augustowskim. Około 1828 roku w wielkim piecu sztabińskim, po raz pierwszy w kraju, zostaje zastosowana nagrzewnica tzw. „gorącego dmuchu", konstrukcji F. Girarda oraz w hucie szkła rozpoczyna się produkcja opakowań szklanych dla potrzeb własnego browaru.

rys. 1. Kopaczka elewatorowa do ziemniaków, produkowana w ulepszonej wersji w zakładach K. Brzostowskiego (Biedrzycki S.: Maszyny i urządzenia do sprzętu ziemiopłodów. Warszawa 1923)

Koniec lat 20-dziestych to produkcja maszyn i nowoczesnych narzędzi rolniczych oraz wyposażenia technicznego dla przemysłu rolno - spożywczego, co stanowiło w tamtym okresie działalność pionierską.

rys. 2. Dojarka do mleka, produkowana w zakładach K. Brzostowskiego w latach 40-tych (Jaworski J.: Kalendarz Astronomiczne -Gospodarski na rok 1863. Warszawa 1863)

Początek lat 30-dziestych, to wprowadzenie pierwszego w kraju silnika parowego systemu Boulton-Watta o mocy 6 KM oraz silnika Wolfa o mocy 16 KM do napędu wielkiego pieca. Około 1838 roku w odlewni huty sztabińskiej zostaje zbudowany piec kopułowy oraz piece żelazne, które znalazły zastosowane w hucie szkła.

rys. 3. Sieczkarnia systemu Lestera, produkowana w zakładach K. Brzostowskiego z przeznaczeniem dla gospodarstw chłopskich (Jaworski J.: Kalendarz Astronomiczno-Gospodarski na rok 1863. Warszawa 1863)

W późniejszym okresie, K. Brzostowski po raz pierwszy w kraju, wprowadził automatyczne napełnianie butelek piwem i kapslowanie oraz produkował maszyny własnej konstrukcji do mechanicznego obierania ziemniaków. Lata 40-dzieste to przede wszystkim produkcja pierwszych w Europie dojarek do mleka opracowanych technicznie przez twórcę Rzeczpospolitej Sztabińskiej oraz innych urządzeń takich jak: kopaczki do ziemniaków czy młocarni z systemem czyszczących zboże. Brzostowski jako pierwszy w kraju produkuje prasy litograficzne i elementy do budowy domów mieszkalnych oraz lokali publicznych, w tym okna weneckie. Na przełom lat 1845-1851 w dobrach sztabińskich skonstruowano aparaty telegraficzne i wykonano połączenie do komunikowania się nimi na długości około 4 km, pomiędzy Cisowym a hutą sztabińską.

Więcej znajdziesz na http://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Brzostowski